Rozdział 2

Rozdział 2

"Cudownie jest:

Powietrze jest!"

~ Edward Stachura

           

            Gdy skończył się obiad, poszłam razem z Rose do mniejszej sali. Nie wiedziałam na co było przeznaczone to pomieszczenie. Pokój był względnie pusty. Jedynym wyposażeniem była tu gigantyczna zielona kanapa i fotel w tym samym kolorze, ulokowane przy tylnej ścianie. Po środku sali stał samotny filar. Pomalowany na biało sufit był podzielony tak jakby na cztery segmenty. W każdej części wisiał żyrandol. Nie były one tak duże, ani okazałe jak ten w holu, ale tak samo piękne. Ściany były beżowo - żółte. W każdym rogu stał świecznik z zapalonymi świecami. W pomieszczeniu roznosił się delikatny, ale odurzający zapach stopionego wosku.

            - Zabieram cię teraz na prawdziwą zabawę, a nie na takie nudy, gdzie można usnąć - Rose była bardzo rozemocjonowana.

            - Ale... Jak? Gdzie? Kiedy? Yyy... Co? - gdzie ona chce mnie znowu wywlec?

            Moja przyjaciółka zaczęła się śmiać.

            Uniosłam brew. O co jej chodzi?

            - O co ci chodzi? - zapytałam.

            - No to sprawy wyglądają tak: Jack zaprosił nas na imprezę pod pokładem. Będzie fajnie. No cóż, na pewno będzie mniej sztywno niż na naszych przyjęciach. Idziesz? - w głosie Rose było słychać nutkę podekscytowania.

            Na chwilę zatapiam się we własnych myślach.

            - James chyba nie będzie zachwycony. Raczej nie pójdę. Ci ludzie spod pokładu chyba nie przyjmą mnie z otwartymi ramionami. - odpowiadam jej.

            Przyjaciółka na chwilę marszczy brwi w wyrazie zmartwienia, ale jej twarz zaraz się rozjaśnia. Wykrzywia usta w cynicznym uśmieszku.

            - Czyżby moja najdroższa przyjaciółka Areli się cykała? - Rose położyła sobie dłonie na biodrach i uniosła brew. Zaczęła się ze mnie śmiać. Wyglądało jakby miała atak padaczki.

            - Już? - rzuciłam lekko zirytowana.

            Założyłam ręce.

            - Może - Trochę się opanowała. - Albo i nie - znów parsknęła śmiechem.

            Przewróciłam teatralnie oczami.

            - Bardzo śmieszne. Normalnie koń by się uśmiał. Ha, ha, ha. - powiedziałam tracąc cierpliwość. - Idę sobie.

            Moja przyjaciółka wyciągnęła rękę jakby gestem chciała pokazać: "Stop. Zatrzymaj się. Czerwone światło".

            - Czekaj! - zawołała.

            Małymi kroczkami podeszła do mnie. Położyła mi czule rękę na ramieniu z wyrazem skruchy na twarzy.

            - Już, już. Chodź ze mną. Proszę - jej błagalny ton zmiękczył mi serce.

            Wypada? I czy warto zważając na to co będzie jeśli mama się dowie? - pomyślałam.

            Zastanowiłam się przez krótką chwilę.

            A tam. Raz kozie śmierć.

            - Czemu nie - rzuciłam niby od niechcenia.

            Kiedy wypowiedziałam te słowa napłynęła do mnie gala odwagi.

            Rose się rozpromieniła. Podskoczyła i jednym susem znalazła się obok mnie. Przytuliła mnie mocno.

            - Dziękuję. No to postanowione - była pełna entuzjazmu.

***

            - Co ja mam na siebie włożyć? - krzyknęłam rozdrażniona.

            Stałam w swojej kajucie, przed szafą pełną ubrań. Miałam tutaj suknie balowe we wszystkich kolorach tęczy. Ale przecież nie mogłam pójść na taką potańcówkę w sukni, która ma w sobie chyba z pięćdziesiąt metrów materiału. Będę się męczyć. W końcu udało mi się znaleźć na dnie szafy jakąś starą, zieloną sukienkę, która zdawała się na pierwszy rzut oka być dość luźna. Stwierdziłam, że nie ubiorę gorsetu. A co mi tam.

            A czy bez gorsetu w ogóle da się funkcjonować? - zapytałam sama siebie w duchu. - Trzeba się przekonać.

            Gdy się już przebrałam, wyszłam na korytarz i podążyłam w stronę kajuty Rose. Rozkoszowałam się lekkością i swobodą z jaką mogłam iść bez tego głupiego czegoś. Nawet potrafiłam oddychać. Gdyby nie to, że w każdej chwili ktoś mógł wyjść zza rogu, to z pewnością zaczęłabym podskakiwać i wymachiwać rękami. Kiedy przechodziłam obok pokoju Jamesa, naszła mnie myśl: czy jego by może także nie zaprosić? Przystanęłam pod jego drzwiami i uniosłam rękę z zamiarem zapukania.

            Po pierwsze czy on w ogóle będzie chciał się zadawać z tymi ludźmi? - zastanawiałam się. - A po drugie czy nie zakaże mi się tam wybrać?

            Po kilku sekundach stania w niezmiennej pozycji, odskoczyłam jak oparzona od drzwi i odeszłam szybkim krokiem. Poczułam się jak dziecko, które robi ludziom psikusy, więc dzwoni do drzwi i ucieka.

 ***

Przepraszam, że tak późno i taki krótki rozdział. I przyznaję się, że zbyt powalający on nie jest (no dobra jest strasznie nudny, nie miałam weny). Jeśli ktoś jeszcze nie wie to James jest narzeczonym Areli. Dodałam chyba ze 3 zdania w pierwszym rozdziale, bo ja mądra przy pisaniu drugiego rozdziały ubzdurałam sobie, że fajnie by było gdyby Areli miała chłopaka. Postanowiłam, że na początku każdego rozdziału będzie jakiś cytat. Swoją drogą gorąco polecam wiersze Edwarda Stachury. Pozdrawiam i postaram się, żeby następne rozdziały były ciekawsze, ale w sumie początki często są nudne, więc się tak bardzo nie przejmuję :D ~ Autorka